موضوع : معماری شهرستان مراغه
توضیح : این فایل به صورت ورد و آماده چاپ می باشد
مقدمه
مراغه از شهرهاي تاريخي و قديمي آذربايجان و ايران است . در 280 هجري فرمانروايي مراغه به محمد بن افشين بن ديوداد رسيد . بعد از وي برادرش يوسف به جاي او نشست و در سال 296 هجري به نام خود در مراغه سكه زد . در سال 317 هجري ، مسافريان ديلمي به مراغه دست يافتند . در سال 420 هجري قشون غز وارد مراغه شد . در سال 566 هجري مراغه جزو قلمرو سلجوقيان در آمد . در سال 622 هجري جلال الدين خوارزمشاه بدون برخورد يا مقاومت مهمي به مراغه آمد . در سال 628 هجري اين شهر به تصرف سپاهيان مغول درآمد . در سال 656 هجري مراغه مركز فرمانروايي هلاكوخان مغول شد . خواجه نصيرالدين طوسي با همكاري چند ستاره شناس مأمور تاسيس رصدخانه معروف مراغه شد . در سال 759 هجري مراغه به دست تيموريان ويران شد . در سال 1142 هجري شهر مراغه و دهخوارقان به دست نادر شاه گشوده شد . گرچه شيخ عبيدالله كرد در سال 1297 هجري خود را به حوالي مراغه رسانيد ولي هجوم وي و همراهانش دفع شد و سكون و آرامش به مراغه بازگشت .
مراغه قطب گردشگري شمال غرب كشور
پيوند تاريخ و طبيعت، باغ موزه مزارع سرسبز دامنههاي سمند، ديار سهند و كوهستان، شهر برجهاي تاريخي، دياري برخوردار از روستاهاي شگفت و اعجاب انگيز، شهر رصدخانه بزرگ جهان، دربرگيرنده بزرگترين مناطق فسيلي جهان، منطقهاي كه مبدا شكلگيري نخستين نصف النهار جهان بوده است، آنجا كه نخستين سكوسنگاهها و معابد بشري شكل گرفتهاند. اگر جايگاه جاذبههاي تاريخي و تمدني مراغه در دستيابي به اهداف چشمانداز 20 ساله گردشگري را برجسته كرده و سپس نيمنگاهي به وضعيت وخيم اين آثار داشته باشيم، آنگاه بايد در روياي خيس يك باور زنده اذعان داشت كه در سايه سه عنصر «جهل، بيتوجهي و عدم برنامهريزي» دوران افول حيات آثار تاريخي مراغه فرا رسيده و اكنون برجهاي باشكوه ايلخانيان درآستانهي فرو پاشي كامل قرار گرفتهاند. اكنون مراغه اين كهن شهر تاريخي و نخستين پايتخت ايلخانيان، ديگر نايي براي بازگشت به گذشته پر افتخار وتجديد حيات هنري ندارد. اين مدعا را ميتوان از اظهار تاسفهايي كه جهانگردان پس از ديدار آثار مراغه پيرامون بيتوجهي به اين جاذبهها ابراز ميدارند، به خوبي دريافت. يافتههاي باستان شناسي وجود تمدن اوراتورها و ماد در آذربايجان بزرگ كه مراغه جزيي لاينفك از آن است را به اثبات رسانيده و اينك «مهر» اين معبد ناشناخته و پهنان مانده از انظار مردم و مسوولان كه نخستين دادهها نشانگر پيش از تاريخ بودن اين سايت دارد، ميتواند با بررسيهاي مجدد ديرينه شناختي و اتنومولوژي وجود تاريخ و شكل گيري نخستين تمدنهاي بشري در آتروپاتكان را هزاران سال به گذشته باز گرداند. معبد مهر، گويا استوانهاي است كه تاريخ در دورن آن دوران داشته و اكنون با زبان بيزباني روايتگر نخستين سكونتگاههايي است كه در فلات ايران شكل گرفتهاند. جاي جاي كلنگهايي باقي مانده بر روي سنگها، محرابها و امامزادهاي كه به روايت تصاوير تا 70 سال پيش موجود بوده و اكنون به يمن جهالت به ميراث پدري از بين رفته، آيات حكاكي شده قرآن بر روي سنگ و تنها كلمه " الله " كه به حرمت قداستش از تخريب بازمانده، اكنون تاريخ را برايمان بازگو كرده و روايت ظلم و جوري را كه بر آثار تاريخي مراغه سايه افكنده، با زبان بي زباني روايت ميكنند. آنها ميخواهند فرياد بزنند كه مغولان ساختند و شما ويران كرديد!
دربارهي مراغه چه ميدانيد؟
مراغه يک منطقه ويژه كشاورزي است كه تنوع محصولات و فرآوردههاي كشاورزي آن را به يكي از مناطق مهم آذربايجان شرقي تبديل کرده است. از همين رو در صورت برنامهريزي اين شهرستان ميتواند به منطقه مطرحي در جذب گردشگران كشاورزي - آگروتوريسم- تبديل شود. شهر مراغه با يك جاده آسفالته با كيفيت مناسب در 130 كيلومتري جنوب تبريز در كمتر از دو ساعت قابل دسترسي است .گفته ميشود در زمان داريوش، آذربايجان شرقي يكي از ساتراپهاي ايران و پايتخت آن شهر شيز بوده كه در جنوب خاوري مراغه قرار داشته است. از نظر كشاورزي و باغداري اين شهرستان وضع بسيار خوب و پر رونقي داشته و نوع كشت آن آبي و ديمي است. مراغه در زمينه صنايع وابسته به كشاورزي نيز فعاليت داشته و بيشتر كارخانههاي موجود در آن به كار تهيه خشكبار اشتغال دارند. شهر مراغه از معدود شهرهايي است كه سابقه پايتختي دارد، اما آثار تاريخي و هويت تاريخ فرهنگي آن در ايران شناخته شده نيست. اين شهر تاريخي در جنوب كوه اسطورهاي سمند و جنوب شرقي درياچه اروميه قرار دارد. برخي مورخان نام قديمي مراغه را مراوا يا ماراوا نوشته و آن را جايگاه ماد به شمار آوردهاند. طبق مدارك و اسناد كشف شده مراغه ميليونها سال پيش در دورهي دوم و سوم زمين
فهرست مطالبعنوان:
مقدمه
مراغه قطب گردشگري شمال غرب كشور
اسلام وهنرهاي سنتي به كاررفته درمعماري بناهاي مراغه
موزه مراغه جلوهگاه بينظير تمدن عصر ايلخاني
منابع